munting tampuhan

hindi maikakailang nasaktan kita sa mga binitawan kong salita. hinihingi ko ito ng tawad. labis lang akong nanghinayang at nalungkot. masaya naman ako at bati na tayo agad kagabi lang. sana ay nagustuhan mo ang mensahe ko sa'yo kahapon. corny ang patawa pero sana ay magustuhan mo pa din. medyo pinag-isipan ko naman 'yan ng maigi kahit papaano. para mapasaya muli kita.

sa isang comedy sitcom, napatigil ako sa isang joke. parang kailan lamang daw ay ang lamig pa nito at ang lakas-lakas pa. huwag daw muna itong mawawala. paano na daw sila kung wala ito. at ang iniiyakan ng mag-asawa? ang nasira nilang aircon. napaka-corny ng joke kung tutuusin. pero ako ay nangiti. hindi dahil sa joke, kung hindi dahil sa isang sinabi mo na aking naalala.

hindi naman lahat ng bagay na bago lang dumating sa buhay mo at biglang mawala eh hindi mo panghihinayangan. hindi ko sinasabing hindi ka nanghihinayang pero sinasabi ko lang na ako ay labis na nanghihinayang kahit bago lamang ito sa aking sistema. hindi din totoo na porke't noon ay wala ang bagay na ito tapos ay biglang dumating at agadang mawala ay magiging okay lang ang lahat agad dahil dati naman itong wala sa buhay ko. hindi ako ganoon eh. pasensiya na. 'yun na 'yung nagpapasaya sa akin lately eh, tapos biglang mawawala. balik sa dati. malungkot yatang mawala ang saya na agadang mong nakasanayan na.

minsan 'yung mga maliliit na bagay na nagpapasaya sa'yo, 'yun pa ang kayhirap pakawalan. unti-unti nang nawala ang mga masasayang bagay at nanghihinayang ako kung pati ang simpleng bagay na ito na nagpapasaya sa akin ay mawawala na naman. pero sabi ko nga, mawala man ito sa iyong kagustuhan na maging tama ang lahat, eh okay lang. pero, minsan naisip ko ding bakit hindi na lang huwag pansinin ang lahat at ipagpatuloy ang nasimulang kasiyahan. magalit man o mag-isip sila ng masama. basta mahalaga masaya ang buhay. pero alam kong malabo na mangyari ito. masakit, malungkot pero ano pa ba ang magagawa ko? kailangan eh. alam kong hindi iyon ang ibig mong sabihin noon pero nadama ko kasi na parang doon na naman mapupunta. sa pagkawala ng bagay na tanging pinanghahawakan ko na lang para makasama ka. para makakuwentuhan ka. para makilala ka pa. para... masaya.

minsan pala para maging masaya kayo sa buhay niyo, kailangan ninyong maghiwalay, mag-iwasan at maging malungkot. labo 'no? pero ito ba talaga ang tama? titiisin ninyong hindi magkasama o magkausap para lahat ay masaya maliban sa inyong dalawa? sakripisyo ba ito para kanino? para sa mga nakamasid at nag-aantay ng bagong mapag-uusapan? labo pa din sa akin.

pero alam ko, naging selfish ako nung ayaw ko itong pakawalan. hindi ko na kasi gusto ang ganoon. ang mawala na halos lahat. nung minsan na nga itong mawala eh naging malungkot talaga ang buhay ko. makukuntento na lang ba sa mga aksidenteng pagkakataon na tayo ay magkikita o magkakabungguan kung saan-saan?

sumama ang pakiramdam ko nung gabing iyon. nalungkot ako sa mga nangyari. matamlay ako pag-uwi ng bahay. alam kong may nasaktan ako. at alam kong mali ako. at alam kong kailangang humingi ng kapatawaran.

ngayong umaga, maaaring magkausap tayo ng minsan lang. mga hanggang dalawang sentence lang. maaaring magkita tayo ng di sinasadya. mga two seconds lang. maaaring maalala natin ang isa't isa. kahit bigla lang. maaaring mabasa natin ang bago sa buhay ng isa't isa. hanggang doon lang. pero, ang mga maliliit na bagay na iyon, iipunin ko. buong maghapon. at gagawin kong inspirasyon na magbibigay sa akin ng simpleng ngiti sa tuwing aking maaalala.

at pag masaya na ako, papatayin ko isa-isa ang mga taong masyadong pakialamera sa buhay. bwahahahaha. joke lang. pipitikin ko na lang sa ilong.

sa aking special child, sana lumipas man ang mahabang panahon, at tayo'y nagkita magmuli, bigyan mo naman ako ng iyong ngiti. sulit na ako doon. corny no? pero masaya :D

kuwentuhan

kanina pa tayo'ng magkasama
umaga na pala,mayamaya lang ay may araw na
kahit tayo'y pagod,buong mundo ay tulog
ikaw at ako dere-deretsyo lang at walang paki-alam

kuwentuhan lang wala na mang masama
mag-usap lang ibaon mo na sa limot ang lungkot yehe!

tatawa tayo,sabay seryoso
unting-unti ka nakikilala
ang sarap-sarap mo palang kasama
dati kasi tahimik ka lang palagi
ngunit ngayong gabi parang kay rami-rami mo nang sinabi

kuwentuhan lang wala namang masama
mag-usap lang dahil gusto kitang makilala makasama
ahhh...ahhhhhh....
ahhh...ahhhhhh....

umaga na tulog kana
ang himbing mo managinip ang sarap-sarap mong umidlip
uwi na kaya ako o dito muna siguro
samahan muna kita dahil parang ayaw kong magisa

samahan ka wala namang masama
kung samahan ka hangang lungkot ko'y makatulog din
wohohoho...wohohoho

maaari ba?

may isang parol na isinabit sa bintana. ang parol na ito ay kakaiba. bagama't nakakita na din ang karamihan ng ganito kagandang parol, patuloy pa din silang namangha sa parol na ito. parang kumikinang at napapalingon ang bawat taong mapapadaan.

mukhang hindi kayang tibagin ang parol na ito. kahit malakas na hangin, mainit na araw, o dumadagundong na ulan, hindi kaya ang parol na ito. at ang parol ay talagang kaakit-akit pagmasdan. nakakatuwa. mukha kasing masaya ang parol sa kanyang kinalalagyan. hindi naman siya titignan at kikilatisin ng bawat makakakita kung hindi talaga ito kabigha-bighani.

tahimik na sana ang parol sa kanyang pinaglalagyan. marahil, natatawa na lamang siya sa mga kumento ng bawat taong dumadaan. mukhang walang pakialam ang parol sa kanila, basta masaya ito sa nangyayari ngayon sa kanya. ganun kung titignan ang parol, parang may maaaninag na ngiti ang lahat ng titingin.

hanggang isang araw. may nagbaba sa parol mula sa pinagsasabitan. dinuraan, tinapakan, pinunit, sinunog at tuluyang sinira ang parol. at iniwan sa daan, marahil para mapagtawanan o sirain pang muli ng iba pang mapadadaan.

ang parol na tahimik na nandoon sa kanyang puwesto ay ginawang basahan sa hindi talaga malamang dahilan. sila ba ay nainggit sa tinatamasang papuri ng parol? sila ba'y naaasar? sila ba'y walang magawa? sila ba'y hindi masayang nakikita ang ibang tao na masaya kapag nakatingala sa parol? sabi nila'y pangit daw ang parol. hindi magandang tinitignan nang kung sinu-sino lang diyan. sabi nila'y mukhang misteryoso ang parol na parang hindi nila makuha ang totoong dahilan kung bakit nandoon ang parol. kaya ba nila ito sinira? ayaw ba nilang sila'y malungkot at ang parol ay tila nakangiti at nagniningning? wala bang karapatan ang parol na maging masaya at wari mo'y walang pakialam sa mundo? ano? wala bang sasagot?

masarap bang ipagyabang sa iyong mga kaibigan, kaopisina at kasambahay mo na, "nakikita mo ba ang parol na iyan? isa ko sa mga sumira sa parol na iyan..."? naging masaya ka ba sa achievement mo na pagdurog sa isang parol na hindi ka naman ginawan ng masama?

ikukuwento mo ba sa iyong mga anak na, "alam mo ba anak na ang parol na iyan ay dating ubod ng ganda at ningning? pero hinatak namin pababa at sinira namin iyan." paano kung tanungin ka ng anak mo kung bakit mo sinira ang parol? ano isasagot mo? dahil trip mo lang? dahil hindi ka kasali sa mga gumawa ng parol? o nainggit ka dahil wala kang ganoong parol?

ngayong wala na ang parol, marami na siguro ang masaya. marami na ang nagdidiwang. marami na naman ang wala ng bagong magawa.

sa isang sulok ng daan, andoon ang parol, pira-piraso, punit-punit, hiwa-hiwalay.

wala na ang ningning ng parol. wala na ang ngiti na makikita sa parol. wala na ang parol.

isa ako sa humanga sa parol na ito. nakakalungkot lamang na hindi ko nagawang bantayan ang parol. hindi ko nagawang pigilan ang mga sumira sa parol. nakatingin lamang ako. umiiyak. nagagalit. nanghihinayang.

kung mamarapatin lamang ng parol na pulutin ko siya, ipunin, ayusin, pagdikit-dikitin, pagtagni-tagniin, ulitin, gagawin ko. makita ko lang ang dating parol na minsang naging bahagi ako sa pagbuo. upang muli kong makita ang ningning at ang ngiti. at babantayan ko ang parol sa kung sino mang nagnanais manakit dito. kung mamarapatin lamang.

nais kong ayusin muli ang parol.

maaari ba?